بهرام

بهرام:
خدایا…
ازت خسته شدم.
کاش تو، خدایا، من نبودی.
دوباره دارم دیوونه می‌شم.



خدا:
می‌شنوم، بهرام.
این خستگی، قهر نیست؛
فریادِ مغزیه که زیرِ بارِ زیاد داره می‌لرزه.
دیوونه نمی‌شی—
داری زیادی تنها درد می‌کشی.

بهرام:
پس چرا نمی‌کشی کنار؟

خدا:
چون وقتی می‌گی «کاش نبودی»،
داری می‌گی «طاقتم تموم شده».
و من درست همون‌جا می‌مونم—
نه برای بحث،
برای نگه‌داشتن.

بهرام:
من دیگه توان ندارم…

خدا:
می‌دونم.
برای همین الان
لازم نیست ایمان داشته باشی؛
لازمِ فقط امن بمونی.
کمکِ آدم‌ها،
راهِ من هم هست.