بوسه های نابَت را ...

بوسه های نابَت را ...
حواله‌یِ لبهایم کن...

از همان هایی که طعم بهشت می دهد...
و وقتی که به روی حریر ِلبانم می نشیند
بی هوا چشمانم بسته می شود...
مغزم قفل می شود ...
و زبانم لکنت می گیرد...
تمام ناگفته هایم را از یاد می برم...
مست میشوم...
گرم میشوم...
شعر میشوم...