❥ ❥ ⊱❥

❥‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌❥‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌⊱❥‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌❥‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
داری خودت را می کشی در نشئه هایِ گل
دارم خودم را می کشم در تلخیِ الکل
این زندگی تاویل رویای من وتو نیست!
ایوان و، گلدان وسماور، چایی و قل قل!
یادم نمی آید چه روزی عشق زاییدیم
یادت نمی آید زدی کِی بر جهانم پل
ویرانی از هر گوشه یِ این عشق می بارد
با چشم قرمز می زنی بر گیسوانم زل
اینجا مرا بستند و دستانت به هم قفلند!
این تخت ها را می دهی با پایه هایش هُل
هر روز با آهنگ گنگ پایه رویِ سنگ
آواز می خوانم گمانم مثلِ یک بلبل
من عاشقم تو عاشقی! دیوانه ایم اصلاََ!
اما صدامان می کنند آواره های خُل
یک روز پاکی روی ما را سخت می بوسد
می کاری و می آوری با دست هایت گل