چقدر دلم میخواست باور کنم فردا روز بهتریست

چقدر دلم می‌خواست باور کنم ، فردا روزِ بهتریست
که صبح از ابدیتِ یک خوابِ اجباری
رو به شهامتِ یک کوچه
بیدار شوم
و در بطنِ خاموشِ حضوری سایه وار
هنوز غروری برای بودنم،
برایِ انسان بودنم ،
داشته باشم
چقدر دلم می‌خواست
دستهایم را بر شانه ی فرزندم بگذارم
و با اشتیاقی خودمانی بگویم
به روز‌های سبز
به آوازِ یکدستِ پرندگان خوش آمدی

... بهار ... به خاطرِ شکوفه‌ها هم شده بیا !!!!