باغ خشکیده ام و چشم تری نیست که نیست

‍ باغ خشکیده ام و چشم تری نیست که نیست
منم و تیغ بلایا؛ سپری نیست که نیست
پشت این پنجره با دلهره ای مرگ آور
منتظر مانده ام از تو خبری نیست که نیست
غیر از این درد که از عشق تو در جان من است
در سراپای وجودم هنری نیست که نیست
بغض نشکسته من! باز مرا یاری کن
که به جز اشک مرا نامه بری نیست که نیست
آسمانی شده ام شوق پریدن دارم
چقَدر جان به لبم؛ بال و پری نیست که نیست