یوقتایی انقدر از خودمون دور میشیم که آرزومون این میشه که

یوقتایی انقدر از خودمون دور میشیم که آرزومون این میشه که بشیم اون آدم خوبه که اون قبل ترها بودیم...
یوقتایی انقدر غرق دنیای مجازی و اون صفحه ی سفید روشن تو دستت میشی، که دیگه از دنیای واقعیتم دور میشی...
انگار خیلی قبل ترها وقتی اینجور چیزا نبودن،خیلی شادتر بودیم باهم... خیلی نزدیکتر...خیلی خودمونی تر...
یوقتایی انگار " در لحظه زندگی کن " و " مثبت فکر کن " فقط واسمون شده یه شعار! که به دیگرون بگیم بلکه فکر کنن ما مثبت اندیشیم...
نمیدونم،با این حرفای پوچ انگاری میخوایم سر خودمونم شیره بمالیم!
یوقتایی بد نیست بیخیال همه ی مشکلات زندگیت شی،سکوت کنی و از پنجره سرت رو بیرون کنی و این طرف و اون طرف رفتن شاخ و برگ هارو ببینی،رنگ آسمون رو ببینی،نفس بکشی،لذت ببری از بودن توی اون لحظه...
خوبه یوقتاییم به خودمون تلنگری بزنیم تا از دنیای مجازی بیرون بیایمو واقعی زندگی کنیم.
اون موقعست که تازه میفهمیم واقعی زندگی کردن چه حااالی داره...