شاید باید...

شاید باید داد میزدم...
شاید اگر روزی که تصمیم گرفتی به رفتن(و تو همیشه آدم تصمیمهای یکطرفه بودی) و کنار دست من توی ماشین تصمیمت را با چند توجیه کاملا عقلانی اعلام کردی داد میزدم امروز اینهمه فریاد درونم تلنبار نشده بود که هر بار سر یکی آوار شود... یک روز سر دوست، یک روز پدر و مادر، یک زمان خواهر و برادر و یک وقت همکار و مراجع...
شاید اگر آن روز بغضم رو فرو نمیبرد و به چند قطره اشک اکتفا نمیکردم، حالا من نبودم و اشکهایی که وقت و بیوقت سرش نمیشود... یک بار موقع تدریس، هربار توی سرویس محل کار، هرشب وقتی همه خوابند، حتی وقتی دارم بلند بلند زبان میخوانم...
شاید اگر آن روز نمیگفتم فدای سرت، همینکه زندگیت برگشته به روال کافیست، همینکه خوبی از سرم هم زیاد است، حالا یأس اینطور به دست و پای زندگیم نمیپیچید...
نمیدانم...
این شایدها حتی نوشداروی بعد از مرگ هم نمیشود...
هزاری هم زمان به عقب برگردد من آرامشم را به بهای ناآرامی تو نخواهم خواست...
نه داد میزنم، نه اشک میریزم و نه اصرار میکنم به ماندنت...
مهم تو بودی و هستی... حالا گیرم بغض و دلتنگی و دوری قاتل روزهای پیش روی من باشند... چه اهمیتی دارد؟
هیچ...
هیچکس در این دنیا برای دلتنگیهای یک آدم عاشق تره هم خرد نمیکند...