شهادتت مبارک آقا رضا

اوایل هفته شیفت شب بودم که دیدم زنگ زده بودند. نگران شدم شاید اتفاقی افتاده! اول از هرچیزی پرسیدم برادر بهترند؟
اولین بار بود صدایشان اینقدر دلهره داشت. میخواستند بدانند آمفیزم ریوی چی هست و چقدر زمان میبرد برطرف شود...
گفتم تخصص من نیست اما میپرسم. وقتی ملیحه داشت برایم شرح میداد تقریبا مطمئنم شدم اوضاع خیلی وخیم شده...
زنگ زدم و یک سری اطلاعات مبهم دادم. فقط گفتم حتما متخصص خیلی خوب ببرید کنارشان...
چند روزی گذشت و خبری نشد.
چهارشنبه از شیفت که برگشتم تماس گرفتم احوال برادر بپرسم...
توی نمازخانه بیمارستان بودند که جواب دادند. گفتند خوب نیست. مثل قبل. نگرانیم...
گفتم شوخی کنم حال و هوایشان عوض شود:
اصلا شما به چه حقی توی بیمارستانید؟ آی سی یو که ملاقات ندارد!
خندیدند و گفتند ما هم بالاخره کادر درمانیم...
گفتم خودتان را به ما درمانی ها نچسبانید...
صدایشان می لرزید و من غمگین بودم برای برادری که بالای سر برادر نشسته به امید...
آرزوی سلامتی کردم و گفتم به من بهبودشان را خبر دهید...
و حالا دیشب...
عکس آقا رضا را که دیدم شوکه شدم...
و من بیشتر از هرچیزی نگران برادری هستم که این مدت چشم امید به باز شدن چشمهای برادرش داشت😔
و من تمام دیشب صحنه کد خوردن، تلاش برای احیا و نهایتا صاف شدن مانیتور و نگاه ناباور برادری را مقابل خودم دیدم و گریه کردم...
آقا رضا شهادتت مبارک...
آقای بهشت تسلیت...
#شهید_رضا_غضنفرپور
#مدافعان_سلامت