🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_سی_و_چهارم
#بخش_اول
نگاهم را از هادے میگیرم و ملتمس بہ چشمان مادرم خیرہ میشوم.
لبش را با زبان تر میڪند و مِن مِن ڪنان میگوید:والا....
مڪثے میڪند و نگاہ مطمئنش را بہ من مے دوزد سپس بہ فرزانہ.
_آیہ قصد ازدواج ندارہ!
نفسم را آسودہ بیرون میدهم.
فرزانہ همانطور ڪہ سعے دارد لبخند از روے لبانش نرود میگوید:چرا؟!
مادرم ڪمے مضطرب است:هم بخاطرہ درسش هم سنش براے ازدواج ڪمہ!
یڪتا سریع میگوید:هادے با درس خوندنش مخالف نیست ڪہ!
صداے محڪمِ هادے یڪتا را ساڪت میڪند:یڪتا! بهترہ جاے بزرگترا صحبت نڪنے!
همہ متعجب نگاهش میڪنیم،پوستِ سفیدش ڪمے سرخ شدہ و مردمڪ هاے چشمانش آرام و قرار ندارند.
فرزانہ براے هادے چشم غرہ میرود،یڪتا دلخور لبش را میگزد و سرش را پایین مے اندازد:عذر میخوام نباید دخالت میڪردم!
هادے ڪلافہ انگشتانش را میان موهایش میبرد و با گفتن با اجازہ از روے مبل بلند میشود.
همانطور ڪہ بہ سمت حیاط میرود میگوید:یڪم هوا میخورم میام.
فرزانہ سعے دارد ناراضے بودن هادے را پنهان ڪند:تا الان سرڪار بودہ خستہ س!
مادرم نگاہ معنادارے بہ فرزانہ میڪند:بعلہ!
فرزانہ میخواهد ادامہ بدهد ڪہ صداے زنگِ در بلند میشود،همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشوم میگویم:من باز میڪنم!
بہ سمت آیفون میروم و جواب میدهم:بلہ؟
صداے نورا مے پیچید:منم!
سریع دڪمہ ے آیفون را میفشارم و رو بہ مادرم میگویم:نوراس!
مادرم سرش را تڪان میدهد و بہ فرزانہ میگوید:از صبح با یاسین رفتن بیرون الان اومدن! هر چے بزرگتر میشن دردسرشون بیشتر میشہ!
فرزانہ تایید میڪند:دقیقا!
در ورودے را باز میڪنم،هادے دستانش را داخل جیب هاے شلوارش بردہ و ڪنار دیوار درِ حیاط ایستادہ.
نورا در حیاط را باز میڪند و در چهارچوبش مے ایستد.
با صداے ضعیفے میگوید:مهمونا اومدن؟!
با لحن طلبڪارانہ اے میگویم:اولا سلام! دوما الان وقت اومدنہ؟!
نفس عمیقے میڪشد و میگوید:اگہ بدونے این یاسین جِزِ جیگر گرفتہ چہ بلایے سرم آورد!
هادے همانطور ساڪت پشت در ایستادہ،نورا ادامہ میدهد:نگفتے مهمونا اومدن یا نہ؟!
سرم را تڪان میدهم:آرہ!
میخواهم بگویم هادے پشت در ایستادہ اما نورا اجازہ نمیدهد،قیافہ اش را درهم میڪند و میگوید:دامادمونم اومدہ؟!
خون در صورتم مے دود،چشمانم را گرد میڪنم و لبم را میگزم.
_وا! چرا خودتو این شڪلے میڪنے؟!
هادے لبخندے میزند و چیزے نمیگوید،نورا همانطور ڪہ در را میبندد ادامہ میدهد:معشوقہ هاشم آوردہ؟! اون دختر چشم آبیہ و پسرڪِ بستنے خور!
با اتمام جملہ اش،چشمش بہ هادے مے افتد.
رنگِ صورتش مے پرد،هادے سر بہ زیر میگوید:سلام!
نورا دهانش را باز میڪند و نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند.
چندبار دهانش را باز و بستہ میڪند تا چیزے بگوید اما نمے تواند!
بہ تتہ پتہ مے افتد:سَ....سلام!
با عجلہ در را باز میڪند و میگوید:این یاسین ڪجا موند؟!
سپس خارج میشود.
خجول لبم را میگزم،حالِ من بدتر از نورا!
_آیہ چرا نمے یاد داخل؟!
آرام میگویم:یاسین عقب تر موندہ،نورا رفت بیارتش!
میخواهم برگردم ڪہ هادے آرام میگوید:خانم نیازے!
جوابے نمیدهم،ادامہ میدهد:شمام راضے نیستید مگہ نہ؟!
نگاهے بہ جمع مے اندازم،در ظاهر باهم مشغول گپ و گفتگو اند اما شرط مے بندم تمامِ حواسشان اینجاست!
بدون اینڪہ نگاهش ڪنم لب میزنم:نہ!
_خوبہ!
میخواهم نیش بزنم:ولے برعڪس شما من معشوقہ ندارم! اگہ داشتم تا پاے جونم براے بہ دست آوردنش مے جنگیدم.
لبخند عجیبے رو لبانش نقش میبندد:منم دارم براش مے جنگم! نمیذارم این ازدواج سر بگیرہ.
دوبارہ براے رفتن قصد میڪنم ڪہ میگوید:از ماجراے نازنین بہ ڪسے چیزے نگید!
بہ سمتش برمیگردم،چند قدم بہ من نزدیڪتر میشود.
لبش را بہ دندان میگیرد و رها میڪند:من مشڪلے ندارم! حق دارید دیدہ هاتونو بہ خانوادہ تون یا خانوادہ م بگید،اما...
مڪث میڪند،با تردید ادامہ میدهد:چهرہ شو توصیف نڪنید و اسمشو نگید!
صدایش این بار رنگِ عجیبے میگیرد،هادے تنها ڪسے بود ڪہ صدایش هم رنگ داشت!
صدایش رنگِ آبے میگیرد:مخصوصا نگید چشماش آبے بود!
معما برایم حل میشود!
پس چشمانش را دوست دارد ڪہ همہ چیز را آبے میخواهد!
چیزے نمیگویم.
وقتے سڪوتم را میبیند نفس ڪوتاهے میڪشد،او هم ساڪت میشود.
این سڪوت برایمان بے معنے و ڪسل ڪنندہ ست اما بعدها از این سڪوت ها دوست داشتیم!
من در شبِ چشمانش غرق میشدم و او جرعہ جرعہ قهوہ ے نگاهم را مے نوشید،دیگر زبان چہ ڪارہ بود؟!
سڪوت را مے شڪنم:اون سنجاق سَر...
سریع میگوید:مهم نیست! یہ اشتباهے ڪردم!
بیخیال میگویم:درستہ! مهم نیست!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
#آیه_های_جنون
#قسمت_سی_و_چهارم
#بخش_اول
نگاهم را از هادے میگیرم و ملتمس بہ چشمان مادرم خیرہ میشوم.
لبش را با زبان تر میڪند و مِن مِن ڪنان میگوید:والا....
مڪثے میڪند و نگاہ مطمئنش را بہ من مے دوزد سپس بہ فرزانہ.
_آیہ قصد ازدواج ندارہ!
نفسم را آسودہ بیرون میدهم.
فرزانہ همانطور ڪہ سعے دارد لبخند از روے لبانش نرود میگوید:چرا؟!
مادرم ڪمے مضطرب است:هم بخاطرہ درسش هم سنش براے ازدواج ڪمہ!
یڪتا سریع میگوید:هادے با درس خوندنش مخالف نیست ڪہ!
صداے محڪمِ هادے یڪتا را ساڪت میڪند:یڪتا! بهترہ جاے بزرگترا صحبت نڪنے!
همہ متعجب نگاهش میڪنیم،پوستِ سفیدش ڪمے سرخ شدہ و مردمڪ هاے چشمانش آرام و قرار ندارند.
فرزانہ براے هادے چشم غرہ میرود،یڪتا دلخور لبش را میگزد و سرش را پایین مے اندازد:عذر میخوام نباید دخالت میڪردم!
هادے ڪلافہ انگشتانش را میان موهایش میبرد و با گفتن با اجازہ از روے مبل بلند میشود.
همانطور ڪہ بہ سمت حیاط میرود میگوید:یڪم هوا میخورم میام.
فرزانہ سعے دارد ناراضے بودن هادے را پنهان ڪند:تا الان سرڪار بودہ خستہ س!
مادرم نگاہ معنادارے بہ فرزانہ میڪند:بعلہ!
فرزانہ میخواهد ادامہ بدهد ڪہ صداے زنگِ در بلند میشود،همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشوم میگویم:من باز میڪنم!
بہ سمت آیفون میروم و جواب میدهم:بلہ؟
صداے نورا مے پیچید:منم!
سریع دڪمہ ے آیفون را میفشارم و رو بہ مادرم میگویم:نوراس!
مادرم سرش را تڪان میدهد و بہ فرزانہ میگوید:از صبح با یاسین رفتن بیرون الان اومدن! هر چے بزرگتر میشن دردسرشون بیشتر میشہ!
فرزانہ تایید میڪند:دقیقا!
در ورودے را باز میڪنم،هادے دستانش را داخل جیب هاے شلوارش بردہ و ڪنار دیوار درِ حیاط ایستادہ.
نورا در حیاط را باز میڪند و در چهارچوبش مے ایستد.
با صداے ضعیفے میگوید:مهمونا اومدن؟!
با لحن طلبڪارانہ اے میگویم:اولا سلام! دوما الان وقت اومدنہ؟!
نفس عمیقے میڪشد و میگوید:اگہ بدونے این یاسین جِزِ جیگر گرفتہ چہ بلایے سرم آورد!
هادے همانطور ساڪت پشت در ایستادہ،نورا ادامہ میدهد:نگفتے مهمونا اومدن یا نہ؟!
سرم را تڪان میدهم:آرہ!
میخواهم بگویم هادے پشت در ایستادہ اما نورا اجازہ نمیدهد،قیافہ اش را درهم میڪند و میگوید:دامادمونم اومدہ؟!
خون در صورتم مے دود،چشمانم را گرد میڪنم و لبم را میگزم.
_وا! چرا خودتو این شڪلے میڪنے؟!
هادے لبخندے میزند و چیزے نمیگوید،نورا همانطور ڪہ در را میبندد ادامہ میدهد:معشوقہ هاشم آوردہ؟! اون دختر چشم آبیہ و پسرڪِ بستنے خور!
با اتمام جملہ اش،چشمش بہ هادے مے افتد.
رنگِ صورتش مے پرد،هادے سر بہ زیر میگوید:سلام!
نورا دهانش را باز میڪند و نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند.
چندبار دهانش را باز و بستہ میڪند تا چیزے بگوید اما نمے تواند!
بہ تتہ پتہ مے افتد:سَ....سلام!
با عجلہ در را باز میڪند و میگوید:این یاسین ڪجا موند؟!
سپس خارج میشود.
خجول لبم را میگزم،حالِ من بدتر از نورا!
_آیہ چرا نمے یاد داخل؟!
آرام میگویم:یاسین عقب تر موندہ،نورا رفت بیارتش!
میخواهم برگردم ڪہ هادے آرام میگوید:خانم نیازے!
جوابے نمیدهم،ادامہ میدهد:شمام راضے نیستید مگہ نہ؟!
نگاهے بہ جمع مے اندازم،در ظاهر باهم مشغول گپ و گفتگو اند اما شرط مے بندم تمامِ حواسشان اینجاست!
بدون اینڪہ نگاهش ڪنم لب میزنم:نہ!
_خوبہ!
میخواهم نیش بزنم:ولے برعڪس شما من معشوقہ ندارم! اگہ داشتم تا پاے جونم براے بہ دست آوردنش مے جنگیدم.
لبخند عجیبے رو لبانش نقش میبندد:منم دارم براش مے جنگم! نمیذارم این ازدواج سر بگیرہ.
دوبارہ براے رفتن قصد میڪنم ڪہ میگوید:از ماجراے نازنین بہ ڪسے چیزے نگید!
بہ سمتش برمیگردم،چند قدم بہ من نزدیڪتر میشود.
لبش را بہ دندان میگیرد و رها میڪند:من مشڪلے ندارم! حق دارید دیدہ هاتونو بہ خانوادہ تون یا خانوادہ م بگید،اما...
مڪث میڪند،با تردید ادامہ میدهد:چهرہ شو توصیف نڪنید و اسمشو نگید!
صدایش این بار رنگِ عجیبے میگیرد،هادے تنها ڪسے بود ڪہ صدایش هم رنگ داشت!
صدایش رنگِ آبے میگیرد:مخصوصا نگید چشماش آبے بود!
معما برایم حل میشود!
پس چشمانش را دوست دارد ڪہ همہ چیز را آبے میخواهد!
چیزے نمیگویم.
وقتے سڪوتم را میبیند نفس ڪوتاهے میڪشد،او هم ساڪت میشود.
این سڪوت برایمان بے معنے و ڪسل ڪنندہ ست اما بعدها از این سڪوت ها دوست داشتیم!
من در شبِ چشمانش غرق میشدم و او جرعہ جرعہ قهوہ ے نگاهم را مے نوشید،دیگر زبان چہ ڪارہ بود؟!
سڪوت را مے شڪنم:اون سنجاق سَر...
سریع میگوید:مهم نیست! یہ اشتباهے ڪردم!
بیخیال میگویم:درستہ! مهم نیست!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
۱۷.۵k
۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.