کمی مهربانتر

اصلش این است که امروز از اربعین بنویسم اما وقتی تمام دیشب خواب او را دیده ام از اربعین نوشتن کار ساده ای نیست...
از خواب مینویسم و لحن مهربانی که فقط توی خواب مهربان است این روزها...
نه اینکه بگویم مهربان نیست...نه...
اما آنقدر دور است که مهربانیش را باید از پشت کلمات سردش روی صفحه گوشی بچشم...
چشیدن اما برای من که بیخیال طعم ترد اشکهایش شده ام حسرتی است نگفتنی...
تمام دیشب گوشیم را توی دستم گرفتم که این روزها جای بالشم را گرفته... به امید اینکه شاید بخواهد پیامی بدهد یا زنگی بزند مبادا من خواب باشم...
اما خبری نبود که نبود...
نمیدانم چه کسی گفته بیخبری خوش خبری است؟ برای من که روزها در حسرت شنیدن صدایش یا گرفتن پیامش نشسته ام بیخبری زجر است آقا...
حالا هم گوشیم را در دستم گرفته ام...
مبادا او باشد و من نباشم...
و ذهنم میان هزار خاطره خط خطی گشت میزند و یاد نخستین دوستت دارمهایمان می افتد و قلبش که تند تند میزد...
از خوابم میگفتم... از لحن حرف زدنی که برایم قدغن کرده...
از میم مالکیت آخر اسمش که حالا بجایش سه نقطه مینشیند...
از عزیزمی که فقط در خوابم اجازه رد و بدل شدن دارد...
از.... م نمیایی نماز بخوانیممان...
از خواب که بیدار میشوم به قاعده تمام این روزها گریه میکنم...
کاش کمی، فقط کمی با من مهربانتر بود در بیداری...
به اندازه یک سلام... چطوری... بهتری...
#همین