آوازه خوانَت  بودَم و رَفتی و مَن  تَنها شُدَم

آوازه خوانَت  بودَم و رَفتی و مَن  تَنها شُدَم
اَفسُرده و آزُرده  دِل بَر بَسته  بَر شَبها  شُدَم
دیگَر نمی گویَم  سُخَن  تَنها  تو را جویَد زَبان
بَستَم طنابِ دارِ دل ، دلداده ای   رُسوا شُدَم
آرَم غَزلها بَر  قَلم  اُفتان  و  خیزان  می رَوَم
غَرق نِگاهَت بودَم  و ،  افتاده  و  بَر پا شُدَم
یادَت چو می آید به سَر پَروانه وپَر می کِشَم
سینه  پُر آتَش گُشته  شیدا تَر از  شیدا شُدَم
سَر می نهم هَر بوته ای شایَد بِجویم بوی تو
امّا  نمی دارد  گُلی ، دَر  بوی تو  پیدا  شُدَم
حاشا نمی دارَم دِگَر عِشقت به جانَم چیره شُد
اُفتاده ام  از  پا  وَلی ،  با یادِ  تو شَهلا شُدَم
داغِ جهانی  بَر لب  و پُشتِ  زبانَم  گُم  شُده
بَر تَن کشیدم هَر کران دیوانه ی صَحرا شُدَم
وان طایر مَستِ غَزَل ، رَفت و به دَریا  شُدَم