داستان آن خانه

داستان آن خانه


میگویند بعد از خانه خدا، تنها خانه‌ای است که روزی ده‌ها بار می‌توانی بروی، آنهم بدون دعوت، و هر بار صاحبخانه از دیدنت خوشحال و خوشحال‌تر می‌شود.

خانه‌ای که برای رفتن نیازی به دعوت ندارد، خانه‌ای که حتی خودت می‌توانی کلید بیندازی و وارد شوی، خانه‌ای که همیشه چشمانی مهربان به در دوخته شده تا چهره تو را ببیند، خانه‌ای که یادآور آرامش کودکانه توست، خانه‌ای که حضورت و نگاهت به آن عبادت محسوب می‌شود، و گفتگویت بنوعی ذکر الهی است، خانه‌ای که اگر نروی، دل صاحبخانه می‌گیرد و بسیار غمگین می‌شود، خانه‌ای که قهر با آن، در واقع قهر با خداست، خانه‌ای که دو تا شمع سوخته‌اند تا روشنی به ما بدهند و تا وقتی سوسو میزنند، شادی و حیات در زندگی‌ات جریان می‌یابد، خانه‌ای که سفره‌هایش بی‌ریا، زیبا و خالص است، خانه‌ای که وقتی خوردنی آوردند، اگر نخوری دلشکسته و نگران می‌شوند، خانه‌ای که همه بهترین‌هایش، با عشق، خنده، و شادمانی تقدیم تو می‌شود، خانه‌ای که …

چقدر خانه پدر و مادر به خانه خدا شباهت دارد. قدر این خانه را بدانیم …