باید همه چیز رافراموش کنمخودم راشعرهایم راو پرنده ای را که دیروزلب ایوانِ خانه نشسته بودبه دلم سپرده امکه تو را هم فراموش کنداما نمی دانمچرا میانِ تمامِ چیزهایی که باید از یاد ببرمیک چیز رانمی توانم فراموش کنمآن همیادِ توست.