دستکاری عرف

دستکاری عُرف

در این مملکت هزاران سال زن و مرد در کنار هم زندگی کرده اند، نه گشت ارشادی بوده و نه ماموری که به زنان و مردان نوع لباس پوشیدنشان را یادآوری کند. در تاریخ هم سراغ نداریم که به علت عدم دخالت فلان سلسله در نوع پوشش، زنان یا مردان برهنه و نیم برهنه در خیابان ظاهر شده باشند.
نوع پوشش مردم به مانند اعیاد و رسومات و آیین عروسی و عزاداری و خوردن چند وعده غذا در روز و امثالهم محصول عُرف یک شهر و منطقه و جامعه است و خود عُرف بزرگترین عامل و مانع جلوگیری از ساختارشکنی و رفتارهای نابهنجار است.

امروز اگر در جامعه ایران گاهی پوششهای عجیب و غریب و «بدن نمایی افراطی» و امثالهم مشاهده می شود، محصول دخالت و دستکاری نظام سیاسی در عرف است. (نظام سیاسی اگر همین امروز مثلا در مورد نوع برگزاری مراسم عروسی دخالت کرده و بگوید که مردم حق گرفتن حنابندان ندارند و یا بگوید مردم به جای سه وعده غذا باید دو وعده غذا بخوردند، مطمئن باشید عده ای پیدا خواهند شد که شب عروسی برای مقابله با دستکاری صورت گرفته در عُرف، کل بدن خود را حنا ببندند و یا روزی پنج وعده غذا می خورند)

در چند دهه اخیر به خاطر قوانین مربوط به حجاب و پوشش، به مردان و زنان اجازه پوشیدن لباس دلخواهشان را نمی دهند و به این دلیل شکل ها و انواع خاصی از پوشش خارج از عرف در جامعه رشد کرده است. در بسیاری از شهرهای ایران به وفور مشاهده می شود که زنانی با آرایش های عجیب و غریب و با لباس هایی بسیار تنگ و چسبان که تمام برآمدگی های بدن را به وضوح به نمایش می گذارد و در عین حال با شال و روسری و مانتو و حتی چادر که نشانی بر پوشش دینی است ظاهر می شوند، که در نوع خود ترکیبی غریب و ناخواناست. این نوع پوشش که در گفتار رسمی جامعه به «بدحجابی» معروف شده است را نه می توان حجاب دینی و نه پوشش آزاد غیر دینی تلقی کرد.

و طبیعی است وقتی عرف دستکاری می شود بسیاری نیز به مقابله برخاسته و سعی می کنند با نمایش بدن توجه دیگران را جلب کنند. در این وضعیت مردان بسیاری سعی می کنند با رفتن به باشگاه و ساختن عضلاتی نیرومند و پوشیدن لباس هایی تنگ و چسبان و در سوی دیگر زنان که از آزادی پوششی کمتری برخوردار هستند پوشیدن لباس های تنگ و چسبان و اعمال جراحی زیبایی و برجسته کردن قسمت هایی با عمل جراحی و آرایش های خارج از عرف، تلاش بیشتری برای دیده شدن انجام می دهند.