بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت دوم :
بنابراین، پرستش، وابستگی محض، بندگی - عبادت و اطاعت انسان، از دو حال خارج نیست:یا خالق، مالک و رب خود و عالَم هستی را که همان الله جلّ جلاله می‌باشد می‌پرستد و با اطاعت بندگیش را می‌کند؛ یا هوای نفس خود و دیگران را بندگی و اطاعت می‌کند که البته ریشۀ پیروی از هوای نفس دیگران اطاعت ازشیاطین جنّ و انس نیز همان پیروی از هوای نفس خویش می‌ باشد.
از این‌رو، امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام متذکر شدند که اولین چیزی که بر شما می‌ترسم - اتِّبَاعُ الْهَوى - پیروی ازهوای نفس میباشد؛ چرا که اولین و شدیدترین و زیانبارترین اثرش، پشت کردن و دور شدن آدمی ازحق و بندگی حق تعالی می‌باشد.
بلندی و بی‌مرزی آرزوها :مقصود از اَمل، آرزو های دنیوی می‌ باشد، یعنی آرزوی رسیدن به متاع بیشتری از دنیا؛ وگرنه هر مؤمنی آرزو دارد که به رشد، کمال و قرب الهی برسد؛ وارد بهشت جاوید شود و در جمع اولیای الهی، به لقاء الله برسد.
اما این دنیا، گذرا و فانی است، انسان نیز در این دنیا، مسافری است که ضمن پیودن راه، پیر و ناتوان می‌ شود و سپس میرد؛ لذا نه به تمام آن چه ازدنیا آرزو داشته میرسد، نه آن چه به دست آورده برایش می‌ماند و نه خودش در این دنیا و کنار مالی که به دست آورده باقی می‌ماند!
فرمود: اولین و اصلی‌ترین و شدید ترین ضدمۀ بلندی آرزوهای دنیوی، این است که آدمی را از یاد آخرت غافل می‌سازد؛ چرا که تمام امید آدمی رسیدن به آرزوهاست و تمامی تلاش آدمی، برای به دست آوردن و محقق نمودن آنهاست، لذا کسی که دچار آرزوهای بلند دنیوی شده است، چنان سطحی‌بین، ظاهر نگر و مشغول به بازی در این دنیا می‌شود و در آبادانی آن می‌ کوشد، که حیات اخروی و آبادانی منزلگاه ابدی خویش را از یاد می‌برد!
إِنَّ هَؤُلَاءِ يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا - اينان دنياى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را به غفلت پشت‏ سر مى‌ افكنند!(سوره انسان آیه 27)
رابطه هوای نفس و آرزو : هر امری و هر حالتی، ریشه‌ای دارد و هیچ چیزی خود به خود و بی‌دلیل پدید نمی‌آید.
پیدایش و تقویت آرزوهای طول و دراز دنیوی انسان نیز علل و ریشه‌ هایی دارد که در نهایت به حبّ دنیا و پیروی از هوای نفس می‌رسد؛ لذا فرمود: ابتدا برای شما از پیروی هوای نفس می‌ترسم و سپس آرزو های بلند دنیوی.
نزدیکی آخرت : عمر کوتاه، به سرعت می‌ گذرد؛ هر کسی به ده یا حتی بیست سال پیش خود نظری می‌اندازد، می‌گوید: انگار همین چند روز پیش بود!؛ در قیامت می‌گویند: یک روز یا بخشی از یک روز در دنیا زندگی کردیم.(ادامه دارد...)