بعد از اینکه علی بیرانوند

بعد از اینکه علی بیرانوند
مسیر توپ رونالدو را درست تشخیص داد
و توپ در میان دستانش آرام گرفت،
پنج ثانیه روی زمین دراز کشید ...
درست مثل مادری که نوزادش را در آغوش میگیرد ,
توپ را به سینه فشرد و چشمانش را بست ...
این لحظات برای ما ,
که با تمام توان فریاد شادی سر میدادیم پنج ثانیه گذشت ...
اما برای بیرانوند
شاید زمان به اندازه ی دوازده سال کش آمده بود:
از چهارده سالگی که به عشق فوتبال از خانه فرار کرد تا بیست و شش سالگی که به پا به جام جهانی گذاشت. توی آن پنج ثانیه ی جادویی، بیرانوند حتما روزها و شبهای زیادی را مرور کرده: کار توی کارواش، شبهای بی خوابی در میدان آزادی، فروش نان بربری در غروبهای ماه رمضان، کارگری در مغازه ی خیاطی، شستن ظرف در رستوران به خاطر جای خواب، ساعت پنج صبح و جارو زدن پارکهای پایتخت و...

میدانید، همه ی ما یک روزی، یک جایی آن پنج ثانیه ی جادویی را تجربه خواهیم کرد. زمانی که چشممان را میبندیم و روزها و شبهایی که با سختی و جان کندن گذراندیم را مرور میکنیم. خوش به حال آنهایی که در پنج ثانیه ی جادویی زندگی، توی دلشان میگویند:

"ارزشش را داشت"

#روزنوشت
#مهدی_معارف