تمام این سالهای بی هیاهو

تمامِ این سالهای بی‌ هیاهو
این هفته‌های گنگ
این روز‌های پر تکلفِ خاموش
تمام ساعت‌های بی‌ قراری
که سهمِ من از ما
پنجره پنجره انتظار بود
لحظه به لحظه
زنده ماندم تا تو را دوست داشته باشم
و ما نفهمیدیم
کدامیک از ما
در کدامین فصل
چنین آسوده تن‌ به مردن داد ؟؟
عبورِ از خاطراتِ دست‌ها و قلب ها
اتفاقِ کدامین لحظه ی شوم بود
که مثلِ درختی بی‌ ریشه افتاد
و ما نفهمیدیم ؟؟ . . .