با دستهایت به بالا پرت میشدم

با دستهایت به بالا پرت میشدم

         و در آغوشت سقوط میکردم...

      و بدون آنکه خود بدانم چون خدایی مراقبم بودی...

  چون خدایی در خانه، پارک و مدرسه...

      حال دیگر آسوده باش مادر...

        شاید توان لبخندی چون لبخند کودکیهایم

                   به لبهایت نقش بستنم را نیست...

      اما با صداقت مادری ات

            سرباز پیری ات خواهم بود...




      #فرامرز_فرحمهر