همیشه باید کسی باشد تا یک آهنگ را فقط به یادِ تو گوش کند

همیشه باید کسی باشد تا یک آهنگ را فقط به یادِ تو گوش کند و چراغ قرمزها و ترافیک هایِ شلوغترین خیابانِ شهر را به خاطرِ تو که سرت را به پشتیِ صندلی تکیه داده ای و یا از پسر بچه هایِ هشت ساله آدامس های رنگی میخری و میخندی، دوست داشته باشد. همیشه باید کسی باشد که آغوشش در روزهایِ تعطیل آف بخورد و زودتر خودش را برساند و بیشتر از هر وقتی کنارت بماند! همیشه باید کسی باشد، کسی باشد که به شوقِ دیدنش لقمه های پنیرِ کاله‌ی مامان را با ولع بخوری و نگرانِ موهای بهم ریخته‌ی زیرِ بارانت نباشی. همیشه باید کسی باشد، کسی که بداند هنوز هم مثل بچگی با کشیدنِ انگشت هایت رویِ آینه‌یِ بخار گرفته‌ی حمام و دیدنِ تصویرِ خودت ذوق می کنی. کسی که اسمِ آخرین کتابی که خواندنش را تمام کرده ای را بلد باشد و تویِ جیب هایش برای دست هایِ تو جا باز کند. همیشه باید کسی باشد حتی اگر بابتِ افتادنِ لکه هایِ زرد و صورتیِ روی پیرهنِ سفیدش تویِ لباس شویی سرت غر بزند. باید کسی باشد، کسی که رو به رویش با خیالِ راحت‌، ته مانده‌یِ آب هویجت را با نی سر بکشی، کفش هایِ پاشنه دارت را کنار بگذاری و او به قد کوتاه و رویِ انگشتِ پا ایستادن هایت عشق بورزد. همیشه باید کسی باشد، کسی که همیشه هست، حتی وقت هایی که بد عنق است و به جایِ صبح بخیر، کلید هایش را از رویِ عسلی بر می‌دارد و می گوید: من رفتم!

#الهه_سادات_موسوی