┏━━━🍃 🍂 ━━━┓

┏━━━🍃 🍂 ━━━┓
⠀ 💜 💜 💜 💜 💜 💜 💜

┗━━━🍂 🍃 ━━━┛

آن‌چه آدم‌ها را در اینترنت به سوی هم می‌خواند – متاسفم که این را می‌گویم – تنهایی آن‌هاست. آن‌ها در بیرون خوبی‌ و خوشی ندیده‌اند. شعر و این‌ها بهانه است. آدم‌ها به رابطه احتیاج دارند، به آسایش. این آسایش اگر در پارک‌ها به وجود بیاید، شبکه اجتماعی پارک‌ها هم ایجاد می‌شود. اینترنت شاید یک چیزی باشد مثل قهوه‌خانه‌ها در عصر قاجار. ملت، دم ِ غروب، خسته از بیکاری و نه کار، جمع می‌شوند توش و برای هم قصه می‌گویند. یکی هم این وسط معرکه‌گیری می‌کند. من فکر می‌کنم همان معرکه‌گیر هستم. همه می‌دانند زنجیر را من به بازی پاره می‌کنم که وقت بگذرد. من انترگردان هستم و نه بیشتر. ما می‌خواهیم زندگی کنیم و هر جا نشانه‌ای از آن ببینیم، چارچنگولی می‌پریم روش. من این را به خودم نمی‌گیرم و دلیل استقبال از شعرهای خودم نمی‌دانم. ما می‌خواهیم زندگی کنیم و هیچ قصد دیگری نداریم. و خب! گویا داریم کار بدی می‌کنیم.

از مصاحبه‌ی #علیرضا_روشن

┏━━━🍃 🍂 ━━━┓
💜 💜 💜 💜 💜 💜 💜 💜
┗━━━🍂 🍃 ━━━┛