بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ قسمت اول :
اسم یعنی:نشانه و اعظم یعنی:بزرگترین؛ لذا اسم اعظم یعنی بزرگترین نشانه.
هر چه در عالَم هستی پدید آمده یا بیاید، اسم الله است، چرا که هر مخلوقی، به جمیع جهاتش نشانۀ خالق است - خالقی جز او نیست و هر چه هست مخلوق اوست.
شناخت ذات هیچ موجودی ممکن نیست و هر چیزی یا هر کسی، با نشانه‌هایش - اسم‌هایش شناخته می‌شود؛ البته مقصود از اسم، الفاظ نمی‌باشند، بلکه این الفاظ برای مفاهیمی وضع شده‌اندو این مفاهیم نیز نشانۀ حقیقت وجودی آنها می‌ باشند.
به عنوان مثال، در معرفی خود می‌گویید: من انسانم، مرد یا زن هستم، مسلمانم، ایرانی هستم، فرزندم، پدر یا مادرم، دوست و رفیق هستم، کارگر، خانه‌دار یا مدیرم و اینها همه اسم هستند و هر کدام معنا و مفهومی دارند و نشانۀ حقایقی می‌ باشند؛ اما هیچ کدام ذات شما نیستند؛ ذات شما، روح شما، نه مذکر است و نه مؤنث - نه پدر یا مادر است، نه فرزند - نه ایرانی است و نه خارجی.
خداوند متعال، واجب الوجود است، یعنی هستی و کمال محض است و اوصافش همه کمالیه هستند و هیچ حدّی هم به او راه ندارد. وقتی میگوییم: خداوند متعال، سبحان، علیم، حکیم، قادر، قوی، سمیع، بصیر، جمیل، جواد، کریم و میباشد، یعنی این صفات کمالیه، عین ذات اویند و هیچ حدّی هم ندارند.
به غیر از خداوند سبحان، هر چه هست، ممکن الوجود است، یعنی مخلوق و پدیده است، نبوده و بعداً پدید آمده است و دیگری به آنها هستی بخشیده است.
از آنجا که عالَم خلقت، تجلّی حق تعالی میباشد،اوصاف الهی، درتمامی مخلوقاتش تجلّی یافته است، خواه یک سنگ جامد باشد، یا یک گیاه، یا حیوان و فرشته یا انسان که همگی مظهر و تجلی یا همان اسم و نشانه‌های اویند.
تمامی این موجودات، ادراک دارند، چنان که فرمود:هر چه در زمین و آسمان هست، خدا را تسبیح می‌ کنند.
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا - آسمانهای هفتگانه و زمين و كسانی كه در آنها هستند همه تسبيح اومیگويند،وهر موجودی تسبيح و حمد او می‏گويد، ولی شما تسبيح آنها را نمی‌ فهميد او حليم و آمرزنده است.(سوره اسراء آیه 44)(ادامه دارد...)