وقتی کسی در زندگی ات نباشد

وقتی کسی در زندگی ات نباشد،
همه ش یک دغدغه داری،
غصه ی نبودن کسی در حیاط خلوت زندگی…

اما وقتی کسی می آید،
هزار دغدغه همراه ش می آید سراغ ت،
همه ش دلهره داری…
می ترسی…
ترس از دست دادنش…
دلهره ی نبودنش…
رفتن و برنگشتنش..

آدمیزاد اما همیشه دومی را می خواهد…
که کسی باشد..
هرجور بودنش را ترجیح می دهد به اصلا نبودنش…
کجا خواندم یادم نیست که
“عشق میل به خود ویرانگری دارد"