من خلق شدم تا كـہ پريشانِ تو  باشم

من خلق شدم تا كـہ پريشانِ تو  باشم
ديـوانـہ و سرگشتہ و حيرانِ تـو باشم

گفتم: تـو جهانے، ڪہ بدانے ڪـہ بمانی
آغوش گشودم كـہ جهانبانِ تـو  باشم

درخواب تورا خواندم وجانۍڪہ شنیدم
در خواب ببينـم كہ مگر جانِ تـو باشم

دور است كنارِ تـو نشستن كہ مرا بس
گلـدانِ گُلے گـوشہ ے ایوانِ تـو  باشم

پيغمبرِ من معجزہ ات عشق و غزل بود
مے خواهم از امروز مسلمانِ تـو  باشم