چون از سبوی مهربانی مستِ مستیم

چون از سبوی مهربانی مستِ مستیم
دروازه ی دل را بــه روی کینــه بستیم

با یا علی دســتِ رفیقـــان را فشردیم
از لطــفِ مــولا تـا هـــمیشه پاکدستیم

در جمــــعِ مـــا حـرف از ریا جــایی ندارد
یک رنگی و صدق و صفـا را میپرستیم

دورانِ خــوبِ کــــودکیمـــان زود رد شد
چـون تیرِ آرش از میــانِ چلـه جَستیم

دلهایمــان آمیزه ی گــرما و نـور است
نسلِ بخـاری نفتـی و فانوس هستیم