نه تو می مانی و نه اندوه

نه تو می مـانی و نه انـدوه
... و نه هیچیک از مردم این آبادی..
به حباب نگران لب یک رود قســــم،
... و به کوتاهی آن لحظه شـادی که گذشت،
غصـه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطـره ای خواهـــد ماند..
لحظه ها عریانند،
به تن لحظـه خود، جامه انــدوه مپوشان...


سهراب سپهری...