بیا باران به دشتشوره زارم

بیا باران به دشتِ شوره زارم
بزن  بر  غُنچه های شامِ تارم
شنیدم  شُرشُرِ  باران  ز بالین
بیا بر کوچه های  پُر زِ خارم
نشسته گَردِ  ماتم کوی و برزن
بشوران وعده و قول و قرارم
من از دامان گل بوئی ندیدم
گمانم کُشته  شُد فصلِ بهارم
گرفته دیو زشتی کوچه ها را
شود سیل و بَرَد دار و نذارم
وزین خواب گران بیزارم  امّا
تن و  پهلو  و دشنه در کنارم
اگر ازخواب خوش سربرنداری
هزاران غُصه بر جانت شمارم