من بیشهزاری بودم که در ناکجای جهان افتاده بود روی زمین خوابم برد و ...

‌
من بیشه‌زاری بودم که در ناکجای جهان افتاده بود روی زمین، خوابم برد و هزاره‌ای گذشت، پروانه‌ای سفید قلقلکم داد، بیدار شدم، تو را دیدم که با یک گله اسب‌های وحشی به سمت چشمه‌هایم می‌دویدی، زمان ایستاد، من ایستادم و تو فکر کردی من یکی از هزاران آدمی هستم که امروز سبز پوشیده‌ام و هرگز ندانستی چرا تنم بوی چمن می‌داد.
اسب‌ها و دشت‌ها دوست‌های خوبی می‌شوند. سبز‌ها و قهوه‌ای‌‌ها به هم می‌آیند، ما می‌توانیم با هم یک درخت باشیم، تو محکم پای من بایست، من قول سبزی جاودانه می‌دهم.
‌
‌
‌حاتمه رحیمی
‌