🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_چهل_و_یکم
#بخش_چهارم
طاها ڪنارِ هادے نشستہ،آقاے زمانے ڪہ پدر هادے بہ عنوان روحانیِ امین و مسجد محلہ شان معرفے ڪرد رو بہ طاها میگوید:اگہ اجازہ بدے صاحبِ جا بشینہ!
سپس میخندد،طاها با خندہ از روے مبل بلند میشود.
ضربان قلبم بالا میرود،پیشانے هادے عرق ڪردہ،دستمالے از داخل جیب ڪتش در مے آورد و روے پیشانے اش میڪشد.
زمانے رو‌ بہ من با شوخ طبعے میگوید:خونہ ے خودتونہ! بفرمایید بشینید!
آب دهانم را فرو میدهم و سرم را پایین مے اندازم.
هادے خودش را روے مبل جا بہ جا میڪند،با اڪراہ و فاصلہ مے نشینم.
زمانے از پدرم اجازہ میگیرد تا صیغہ را جارے ڪند،بعد از اجازہ دادن پدرم،از من مے پرسد:مهریہ تو تعیین ڪردے دخترم؟
نگاهے بہ جمع مے اندازم و میگویم:نمیدونم چے تعیین ڪنم!
لبخند اطمینان بخشے میزند:هرچے دوست دارے! تا میتونے این هادے ما رو خالے ڪن!
زیر چشمے بہ هادے ڪہ تبسم شیرینے روے لبانش جا خوش ڪردہ نگاہ میڪنم.
ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:حتما باید مادے باشہ؟یعنے پول یا سڪہ؟
زمانے میگوید:نہ!
بہ دستہ گل نرگسے ڪہ روے اپن آشپرخانہ نشستہ چشم میدوزم و آرام میگویم:دوازدہ تا شاخہ گل نرگس!
همہ مهربان و با احساس نگاهم میڪنند،در چشمان فرزانہ اشڪ جمع میشود لب میزند:بہ حق امام دوازدهم خوشبخت بشید!
آقاے عسگرے بہ فرزانہ نگاہ میڪند و میگوید:اِ خانم! خوبہ شما مادر عروس نیستے!
قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش میچڪد،هادے با لبخند نگاهش میڪند،با تمام وجود میگوید:فدات بشم! گریہ نڪن!
چہ محبتے در صدایش موج میزند! فرزانہ سرے تڪان میدهد و اشڪانش را پاڪ میڪند.
زمانے ادامہ میدهد:خب مدت صیغہ؟
میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ هادے پیش دستے میڪند:چهار ماہ!
مبهوت نگاهش میڪنم،سرفہ اے میڪند و آرام میگوید:چیزے نگید!
نفسم را عصبے بیرون میدهم،زمانے از من و هادے وڪالت میگیرد تا صیغہ را جارے ڪند‌.
دستانم را درهم قفل میڪنم و بہ زمین چشم میدوزم.
با اداے هر جملہ قلبم ڪَندہ میشود،چند لحظہ بعد همہ صلوات میفرستند و تبریڪ میگویند،سرم را بلند میڪنم!
یعنے همہ چیز تمام شد؟!
یعنے من مَحرمِ این مَردم؟!
بہ همین سادگے؟!
چهرہ ے هادے درهم رفتہ،ملتمس نگاهش میڪنم.
انگار سنگینے نگاهم را حِس میڪند ڪہ محڪم میگوید:تموم میشہ!
با حرص لب میزنم:آرہ! چهارماہ دیگہ!
سرش را بلند میڪند،جدے و سرد نگاهے بہ چشمانم مے اندازد ڪہ ساڪت میشوم!
همہ براے تبریڪ گفتن و روبوسے بہ سمتمان مے آیند،چند دقیقہ بعد فرزانہ با جعبہ ے ڪوچڪے ڪنارم مے ایستد.
هادے نگاهے بہ مادرش مے اندازد و آرام میگوید:مامان! نگفتم نیار؟!
فرزانہ بدون توجہ در جعبہ را باز میڪند و نشانم میدهد،انگشتر طلاے ظریفے داخلش قرار دارد.
_نشونہ! یعنے فعلا نشون ڪردہ ے هادے اے!
میخواهم بگویم:"نشون ڪردہ ے هادے یا تو و شوهرت؟!"
جعبہ را بہ دست هادے میدهد و میگوید:بنداز دستِ راستش!
سریع میگویم:نہ! نہ!
فرزانہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند،میگویم:یعنے فعلا ڪہ ڪسے نمیدونہ لازم نیست ڪہ بندازم!
یڪتا هم ڪنار مادرش مے ایستد:نہ آیہ جان! لازم نیست همیشہ بندازیش! الان هادے دستت میڪنہ ڪہ نشون ڪردشے،روزاے دیگہ هر وقت دوست داشتے بنداز!
دستم را براے گرفتن جعبہ از هادے جلو میبرم ڪہ فرزانہ آرام روے دستم میڪوبد،با خندہ میگوید:نشون ڪردہ ے هادے نہ آیہ!
ملتمس بہ هادے نگاہ میڪنم،حالِ او از من بدتر است.
انگشتر را با احتیاط از داخل جعبہ درمے آورد،دستِ راستم را مشت میڪنم.
باز بغض بہ گلویم چنگ میزند،میترسم این بار جلوے هم زار زار گریہ ڪنم!
هادے با نگاهش اشارہ میڪند ڪہ "دستتو بیار جلو!"
مشتم را باز میڪنم،گویے تمام سرماے بهمن ماہ را در جانم ریختہ اند!
انگشتانم بہ وضوح مے لرزند،مادرم براے اینڪہ رفع و رجوع ڪند میگوید:خجالت میڪشہ!
دستم را مقابل هادے میگیرم،انگشتر را بالا میگیرد،هم زمان انگست بصرم (انگشت انگشتری) را پایین تر میگیرم.
دستش ڪمے مے لرزد،با عجلہ انگشتر را داخل انگشتم میڪند!
سرماے دستانش حس میڪند سرماے دستانم را!
و جرقہ اے میشود براے آتش گرفتن!
سر انگشتانش ڪہ دستم را لمس ڪردند:با خودم گفتم: "آیہ! سردتر از ماهِ بهمنم داریم!"
🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸
بہ بهانہ ے مرتب ڪردن شال و چادرم در اتاق چپیدہ ام،یڪ ساعت از جارے شدن صیغہ میگذرد‌.
همہ مشغول بگو و بخندند!
دندان هایم را روے هم میسابم:واے برید خونہ تون دیگہ!
نگاهم در آینہ بہ خودم مے افتد و برق انگشترے ڪہ ڪورم میڪند!
چہ تنگ است این انگشتر!
گویے گلویم را بہ دست گرفتہ و راہ نفسم را بستہ!
چند دقیقہ بعد صداے تعارف تڪہ پارہ ڪردن برا