بافتن را از مادرم یاد گرفتم و حرفش هیچوقت از یادم نمیرود

بافتن را از مادرم یاد گرفتم و حرفش هیچوقت از یادم نمیرود،
می گفت زندگی مثل یک کلاف کامواست،
از دستت که در برود می شود
کلاف سردر گم،
گره می خورد،
می پیچد به هم ،
گره گره می شود،
بعد باید صبوری کنی،
گره را به وقتش با حوصله وا کنی،
زیاد که کلنجار بروی ،
گره بزرگتر می شود،
کورتر می شود،
یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد،
باید سر و ته کلاف را برید،
یک گره ی ظریف کوچک زد،
بعد آن گره را توی بافتنی
یک جوری قایم کرد،
محو کرد،
یک جوری که معلوم نشود،
یادت باشد، گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند، همان کینه های چند ساله،
باید یک جایی تمامش کرد،
سر و تهش را برید،
زندگی به بندی بند است به نام "حرمت "
که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است