ماندن همیشه خوب نیست

ماندن همیشه خوب نیست...


رفتن هم همیشه بد نیست...


گاهی رفتن بهتر است...


گاهی باید رفت...


باید رفت تا بعضی چیزها بماند...


اگر نروی هر آنچه ماندنیست خواهد رفت...


اگر بروی شاید با دل پر بروی و اگر بمانی با دست خالی خواهی ماند....


گاهی باید رفت و بعضی چیزها را که بردنی ست با خود برد، مثل یاد، مثل خاطره، مثل غ ر و ر...


و آنچه ماندنی ست را جا گذاشت، مثل یاد، مثل خاطره، مثل لبخند...


رفتنت ماندنی می شود وقتی که باید بروی، بروی!


و ماندنت رفتنی می شود وقتی که نباید بمانی بمانی!


شاید گاهی باید رفت و گذاشت چیزی بماند که نبودمان را گرانبها کند...


نمیدانم...شاید باید سر به زیر رفت...هر چند با اندوه!


شاید باید با لبخندی بر لب رفت هر چند باری سنگین بر دل و دوش...


رفتن همیشه بد نیست...


هرچند شکسته...


شاید باید آنگونه بروی که دیده شوی و حضورت مثل لمس بال یک پروانه حس شود....


شاید باید آنگونه رفت که هیچ نگاهی نتواند انکار کند و هیچ دلی نتواند ...


حـــــــــــــــــــال باید رفت،فقط باید رفت ...


شاید وقتی بروم همه ی چیز هایی که باید بیایند،بیایند...

تا رسیدن به مقصد راه درازی در پیش است... پاهایم یارای رفتن نمیدهند... ولی باید رفت دیگر مجالی برای ماندن نیست... باید رفت تا دور شویم از این سر در گمی... باید رفت و به جان خرید گرد و غبار سفر را... باید رفت و خط کشید بر همه ی آرزوهای محال...
بیشتر از این نباید به پای زندگی سوخت...