آه ای شَب سیاه ؛)

آه ای شَب سیاه ؛)
آیا مَن را دَر بَغَل خود جای می‌دَهی؟
که تنها یارَم تو هَستی !
شَب مَرا دَر آغوش بِکش .
وَ به کام مَرگ بِبَر .
که اَندک خَسته و شِکَسته اَم !
مَرا دَر آغوش بِکش وَ نَوازش کُن .
که دِگر خَسته اَز رَستگاری هَستم .
وَ شِکَسته اَز تَحقیر و تَمجید های بی خود.
غَم را اَز مَن دور کن ای شَب سیاه !
آه ای ماه !
بَدنَم را بِشکاف وَ نورَت را دَر قَلبم بِتابان.
که این قَلب مُنجمد شَود .
وَ بَدنم دَر آرامش تاریکی خاک .
به خواب بِرود .
مَن را دَر آغوش بِکش
وَ با بوسه ای بُکش !
مَرا ببوس !

_دل.گون_