شب ها که

شب ها که
تنهایی اَم بزرگ تر می شود
کابوس ها مُدام رفت و آمد می کنند در بسترم

باید کم کنم
صدای گریه ها را
خاطره ها بیدار می شوند
می چکند روی بالشم
وَ زخمهای کهنه را
از این پهلو به آن پهلو باز می کنند

بگو چگونه به تنهایی
به دوش بکشم این همه تنهایی را
چگونه به ماه بگویم اینهمه نور به تنهایی ام نبارد

مگر صدای گریه هایم
در خلوتت نپیچید
که چشمانت را به رویم بستی و حتّی
درِ خواب هایت را به رویم باز نگذاشتی
نگاه کن
عشق ، هنوز نفس می کشد بینمان
برگرد و آب را به این ماهی برگردان
نگو عشق را
هر وقت بگیری از لحظه ها ، تازه است
فاصله ، مرگ است
وَ من نمی خواهم
نمی خواهم مرگ را زندگی کنم