به بوته های گلدار، پروانه عاشق آمد

به بوته‌های گلدار، پروانه عاشق آمد
با بالهای شفاف و رنگارنگ برافروخت
در هر گلی نغمه‌ی عاشقی می‌ساخت

پروازش روحی رقصان و آوازی بود
چشمانش نشانه‌ی همتایی وفادار بود
به لطافت بالهایش، از گل به گل پرید
هر جرعه‌ی عطر گل، در دلش محکم نشست

در باغی زیبا و شاداب قدم‌ها نهاد
پروانه با آتش عشقی در سینه شکست
از پریشانی و هجران در دل خسته‌ی گل
بر آن دسته‌ی خیره‌ی عاشقانه پیوست

در طلوع خورشید، پروانه عاشق بیدار شد
با پرهایش به نور آفتاب می‌پرید
زیباییش را در ذرات نور دید
و معشوق خود را در تابش‌های صبح یافت

پروانه عاشق، تو درس عشقی هستی
با زیرکی و شور از گل به گل می‌پری
دلهای بی‌قرار را با نغمه‌ی پروازت
به شادی و امید وجود می‌بخشی

با پرهایت به آسمان عشق بپر
در دامان شعله‌ی عشق بی‌نهایت سوزان شو
پروانه عاشق، تو سفیر عشقی هستی
به باغ جهان، نغمه‌ی لذت برافراز