تنهایی ... فرو ریختنی آرام و تدریجی ست

تنهایی‌ ... فرو ریختنی آرام و تدریجی‌ ‌ست

چنان در سکوت به عمق می‌‌روی که چیزی نمی‌‌شنوی،
جز صدای نفس‌های آدم‌هایی‌ که بی‌ هیچ بهتی غرق شدن لحظه‌ای تو را می‌‌نگرند.

آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند
شانه‌های خسته ی تو چقدر نیازمندِ آغوشِ بی‌ قضاوت یک دوستِ است.

آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، شاید پشتِ پیچ بعدی در انتظارِ آنها باشد.
آدم‌هایی‌ که نمی‌دانند تردید و انزوا، انتخابِ هیچ کس نیست
آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، فرریختنی آرام و تدریجی‌ ‌ست