فوتبال ایران با این سبک هواداری حداقل در تهران غریبه است.

‌فوتبال ایران با این سبک هواداری حداقل در تهران غریبه است. کمتر یا شاید بهتر است بگوییم اصلا، با چنین پدیده‌ای برخورد نکرده بودیم. این که تیمی رده شانزدهم جدول باشد و از قضا پرسپولیس هم باشد و تماشاگران از آن حمایت کنند، موضوعی بود که خود تماشاگران پرسپولیس هم از آن متعجب بودند.

باورشان نمی‌شد که تیمشان انقدر خوب بازی می‌کند و انقدر راحت سرش بریده می‌شود. در اصفهان، در تهران، در اهواز و دوباره و دوباره در تهران و مقابل دیدگان تماشاگرانش و توسط یکی از بهترین داوران آسیا در تهران حق پرسپولیس خورده می‌شد. این‌ها چیزهایی بود که هواداران می‌دیدند.

ارتش سرخ تازه از دست این اتفاقات سهوی داوری در حال بازسازی خودش بود که ناگهان فرمانده‌اش را از دست داد. آپاچی پرسپولیسی‌ها در حالی که هنوز در اوج جوانی بود از بین سرخ‌ها پرکشید تا یکی از سخت‌ترین اتفاقات ممکن برای یک تیم رخ بدهد.

اما پرسپولیسی‌ها نه تنها خودشان را نباختند، که حتی مصمم‌تر شدند تا همه با هم یک‌دل جام را تقدیم هانی کوچولو کنند. بعد از مرگ کاپیتان تا سه هفته مانده به پایان لیگ سرخ‌ها شکستی را در لیگ تجربه نکردند تا نشان بدهند چه‌قدر به عهدی که با هادی بسته بودند وفا دارند.

پرسپولیس، ثابت کرد می‌شد جامی نگرفت؛ اما قهرمان شد. سرخ‌ها قهرمان قلب هوادارانشان شدند. پرسپولیسی‌ها برای ارتش یکصدهزار نفری حاضر در آزادی قهرمان بودند. این را می‌شد از احترام هواداران به تیمشان فهمید. تماشاگرانی که همه با هم یک دست ایستادند و تیم را تشویق کردند. شاید خود بازیکنان هم متعجب بودند که تماشاگران به جای آشوب، آنها را تشویق می‌کردند.

ارتش سرخ، قهرمان قلب هوادارانش شد.
برای این تیم و هواداران باید ایستاد و کلاه از سر برداشت.