شک اگر حرف نیارد وسط از رسوایی

شک اگر حرف نیارد وسط از رسوایی
پیش از اینها که خودت فکر کنی می‌آیی

می‌سرایم ز تو، فکر گذر عمر نباش
نه هدر می رود این شور ، نه آن زیبایی

پاکم و باک ندارم غم اگر عربده کرد
من و جا خوردن و ترسیدن از این هرجایی؟

سفری دور و دراز است ولی خواستنی؛
رفتن از «شرمِ شروع تو» به «بی‌پروایی»

ای شکوه تو و شوق من و این شعر بلند
ناشکیبایی و شیدایی و واج‌آرایی!

بختِ بد را؛ که غزل گفتم و معروف شدیم
من به مظلوم‌نمایی، تو به بی‌همتایی

مهدی فرجی