سال نو سال تماشای تو از دورتر است

سال نو، سال تماشای تو از دورتر است
سیزده شعر کسی توی خودش دربه‌در است

ترس و بی‌رحمی این فاصله‌ها یادم داد
تاسحر گریه کنم، گرچه دعا بی‌اثر است

خوب و بد، پیر و جوان شعر مرا می‌خوانند
دردم این است که تقدیر چرا کور و کر است؟

گاهی از دورترین خاطره‌ها می‌آیی
من امیدم به همین دلخوشی مختصر است

می‌روی داغ نگاهت به دلم می‌ماند
و به خواب آمدنت معنی شق‌القمر است

«اندکی صبر» ولش کن «دل خوش سیری چند»؟
پشت شب‌های پر از درد کدامین «سحر» است؟

عصر جمعه، تک و تنها، به خیابان بزنی
نم باران بزند باز...هوا بی‌پدر است