آشیانه کوچکی را آرزو دارم

آشیانه کوچکی را آرزو دارم
آغوش گرمی که تنهایی ام
لمیده شود بر حصیر سخاوتش .

تو در خاموشی لب هایم همچون
دیوانی می درخشی !
من آنقدر
تو را نوشته ام که دیوار های شهر
فراموش کردند ایستادگی شان را !

پاهایم
با بلعیدن پیاده رو ها ، زیر جیغ برگ های پاییزی
بارها یاد تن ظریف تو افتاده اند !
چگونه توان را بر شانه هایم ضرب کنم ؟
تا این سنگینی تنهایی را تاب بیاورد !

بیا
بگذار
دست هایم تمام استوا را کش بیاید ، برای
دور تو گشتن !
میدانی؟
من صبح را از لای پلک های تو
با خورشید لمیده روی لبهایم
داغ
داغ
می خواهم!.

#یاسمن_احمدی