آرامگاه افریدگار حماسه وعشق وطن فردوسی
پیدایش ملّیگرایی در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی در ایران، پژوهشگران و اندیشمندان را بر آن داشت تا درخواست ساخت آرامگاهی درخور و شایسته برای سرایندهٔ ملی و نگاهبان هویت و تاریخ ایران، از دولت داشتهباشند. عبدالحسین خان سردارمعظم (تیمورتاش) نخستین کسی بود که کوشش عملی برای ساخت آرامگاه را آغاز کرد. او در دوازدهم امرداد ۱۳۰۳ در زمانی که نماینده نیشابور در مجلس شورای ملی بود، خواهان تصویب بودجهای برای ساخت آرامگاه فردوسی شد. در طرحی که به مجلس داد آمده
ملکالشعرای بهار که او نیز در همان مجلس به عنوان نماینده تبریز حضور داشت، چندین نوشتار دربارهٔ نیاز به ساخت آرامگاه نوشت و از رضاخان که نخستوزیر بود، درخواست کرد که ملّیگرایی خود را با ساخت آرامگاه فردوسی نشان دهد. او نوشت: «در غیر این صورت، ما مردمان خراسان خود این کار را انجام خواهیم داد
۱۳۰۴به پیشنهاد شیخالرئیس افسر نماینده سبزوار، ماده واحدهای از تصویب مجلس گذشت که تمبری به یادبود هزاره فردوسی چاپ شود و درآمد آن به ساخت آرامگاه فردوسی اختصاص یابد
ساخت آرامگاه را انجمن آثار ملی به عهده گرفت که بهتازگی گشایش یافتهبود و افراد بانفوذی چون حسن پیرنیا، حسن مستوفی، محمدعلی فروغی، حسین علاء، سید حسن تقیزاده و حسن اسفندیاری عضو آن بودند. این انجمن روند ساخت آرامگاه را از اردیبهشت ۱۳۰۵ آغاز و ارباب کیخسرو شاهرخ نماینده زرتشتیان را مأمور کرد تا جای درست مدفن فردوسی را پیدا کند.
سرانجام مدفن در تختگاهی در اندازههای شش متر در پنج متر و بلندی ۱/۴ متر شناسایی شد. باغ به مساحت بیست و سه هزار مترمربع ازسوی حاج میرزا محمدعلی برای ساخت آرامگاه به رضاشاه پیشکش، و ازسوی رضاشاه به انجمن اهدا شد
هزینه ساخت آرامگاه ۲۵ هزار تومان برآورد میشد
آثار ملی به پیشنهاد ارباب کیخسرو آن برای کمک مالی یا قرعهکشی برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی، فراخوانی همگانی شود اما تا ۳۰ خرداد ۱۳۰۶ انجمن آثار ملی نتوانست بیش از ۳۷۳۸ تومان جمع کند
بیست هزار تومان از بودجه خود را به ساخت آرامگاه فردوسی اختصاص دهد
مجلس در ۲۹ تیر به این درخواست رأی موافق داد،
درآغاز هرتسفلد،آلمانی، مأمور طراحی شد که انجمن آن را رد کرد. بنا به مسابقه برای طراحی نقشه شد. این طرح به سبک ساختمانهای هخامنشی با سرستونهای بلند و در سه اشکوبه میان باغی بزرگ بود. اندکی بعد اجرای آن متوقف و طراحی نقشهای دیگر ضروری بهنظر رسید و در دستورکار قرار گرفت.
.
ملکالشعرای بهار که او نیز در همان مجلس به عنوان نماینده تبریز حضور داشت، چندین نوشتار دربارهٔ نیاز به ساخت آرامگاه نوشت و از رضاخان که نخستوزیر بود، درخواست کرد که ملّیگرایی خود را با ساخت آرامگاه فردوسی نشان دهد. او نوشت: «در غیر این صورت، ما مردمان خراسان خود این کار را انجام خواهیم داد
۱۳۰۴به پیشنهاد شیخالرئیس افسر نماینده سبزوار، ماده واحدهای از تصویب مجلس گذشت که تمبری به یادبود هزاره فردوسی چاپ شود و درآمد آن به ساخت آرامگاه فردوسی اختصاص یابد
ساخت آرامگاه را انجمن آثار ملی به عهده گرفت که بهتازگی گشایش یافتهبود و افراد بانفوذی چون حسن پیرنیا، حسن مستوفی، محمدعلی فروغی، حسین علاء، سید حسن تقیزاده و حسن اسفندیاری عضو آن بودند. این انجمن روند ساخت آرامگاه را از اردیبهشت ۱۳۰۵ آغاز و ارباب کیخسرو شاهرخ نماینده زرتشتیان را مأمور کرد تا جای درست مدفن فردوسی را پیدا کند.
سرانجام مدفن در تختگاهی در اندازههای شش متر در پنج متر و بلندی ۱/۴ متر شناسایی شد. باغ به مساحت بیست و سه هزار مترمربع ازسوی حاج میرزا محمدعلی برای ساخت آرامگاه به رضاشاه پیشکش، و ازسوی رضاشاه به انجمن اهدا شد
هزینه ساخت آرامگاه ۲۵ هزار تومان برآورد میشد
آثار ملی به پیشنهاد ارباب کیخسرو آن برای کمک مالی یا قرعهکشی برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی، فراخوانی همگانی شود اما تا ۳۰ خرداد ۱۳۰۶ انجمن آثار ملی نتوانست بیش از ۳۷۳۸ تومان جمع کند
بیست هزار تومان از بودجه خود را به ساخت آرامگاه فردوسی اختصاص دهد
مجلس در ۲۹ تیر به این درخواست رأی موافق داد،
درآغاز هرتسفلد،آلمانی، مأمور طراحی شد که انجمن آن را رد کرد. بنا به مسابقه برای طراحی نقشه شد. این طرح به سبک ساختمانهای هخامنشی با سرستونهای بلند و در سه اشکوبه میان باغی بزرگ بود. اندکی بعد اجرای آن متوقف و طراحی نقشهای دیگر ضروری بهنظر رسید و در دستورکار قرار گرفت.
.
۸۸۲
۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰