بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت سوم :
هرگاه احساس کردیم که توبه ما اثر و فایدهای نکرد، بدانیم که پس توبه نکرده ایم. چون توبه یعنی بازگشت و انسان هر گاه باز گردد، باز گشته است و او توّاب است، یعنی بسیار به بندگانی که حتی به او پشت کردهاند، نظر لطف و رحمت میاندازد، چه رسد به تائبین.
هر گاه احساس کردیم که نظر رحمتش را بر گردانده، متوجه شویم که او ارحم الراحمین است، پس ماییم که خود را از شمول رحمتش خارج میکنیم.
هر گاه حضورش را احساس نکردیم، بر غفلت خود و پر کردن بیت اللهِ و حرمِ دل از بتها توجه کنیم، بر عدم احساس حضور خود در محضرش اذعان کنیم، نه این که گمان کنیم لابد او حضور ندارد که ما احساسش نمیکنیم.!این چه غرور و تکبری است؟!
هر گاه خیال کردیم که او ما را دوست ندارد، به خود نگاه کنیم که هستیم، پس ما را دوست داشته که خلق کرده است. ما را دوست دارد که با این همه معصیت، به حیاتمان خاتمه نداده و یا در همین دنیا رهایمان نکرده و معذب مان ننموده است، وگرنه حتی دغدغه این که ما را دوست دارد یا ندارد نیز نداشتیم و کلاً او را فراموش میکردیم.
خلاصه آن که ایراد از ماست و نباید به خدا افترا ببندیم.گفت: گر گدا کاهل بوَد، تقصیر صاحبخانه چیست؟
و در نظر داشته باشیم که از بزرگترین معاصی نزد خداوند متعال که همچون شرک است و هرگز آن را نمیبخشد، یأس و ناامیدی از رحمت اوست. چرا که این خودش بزرگترین افترا به خداوند رحمان و رحیم است.
دقت کنیم که صفا، صمیمت، اخلاص، مبحت و خلاصه عشق و عاشقی با خداوند سبحان، در بندگی متجلی می گردد و نه در گردنکشی.(پایان)
پاسخ قسمت سوم :
هرگاه احساس کردیم که توبه ما اثر و فایدهای نکرد، بدانیم که پس توبه نکرده ایم. چون توبه یعنی بازگشت و انسان هر گاه باز گردد، باز گشته است و او توّاب است، یعنی بسیار به بندگانی که حتی به او پشت کردهاند، نظر لطف و رحمت میاندازد، چه رسد به تائبین.
هر گاه احساس کردیم که نظر رحمتش را بر گردانده، متوجه شویم که او ارحم الراحمین است، پس ماییم که خود را از شمول رحمتش خارج میکنیم.
هر گاه حضورش را احساس نکردیم، بر غفلت خود و پر کردن بیت اللهِ و حرمِ دل از بتها توجه کنیم، بر عدم احساس حضور خود در محضرش اذعان کنیم، نه این که گمان کنیم لابد او حضور ندارد که ما احساسش نمیکنیم.!این چه غرور و تکبری است؟!
هر گاه خیال کردیم که او ما را دوست ندارد، به خود نگاه کنیم که هستیم، پس ما را دوست داشته که خلق کرده است. ما را دوست دارد که با این همه معصیت، به حیاتمان خاتمه نداده و یا در همین دنیا رهایمان نکرده و معذب مان ننموده است، وگرنه حتی دغدغه این که ما را دوست دارد یا ندارد نیز نداشتیم و کلاً او را فراموش میکردیم.
خلاصه آن که ایراد از ماست و نباید به خدا افترا ببندیم.گفت: گر گدا کاهل بوَد، تقصیر صاحبخانه چیست؟
و در نظر داشته باشیم که از بزرگترین معاصی نزد خداوند متعال که همچون شرک است و هرگز آن را نمیبخشد، یأس و ناامیدی از رحمت اوست. چرا که این خودش بزرگترین افترا به خداوند رحمان و رحیم است.
دقت کنیم که صفا، صمیمت، اخلاص، مبحت و خلاصه عشق و عاشقی با خداوند سبحان، در بندگی متجلی می گردد و نه در گردنکشی.(پایان)
۴۷۲
۲۲ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.