به احساس رها شدگی محض نیاز دارم، به آرامشی زاییده ی سرخوش

به احساس رها شدگی محض نیاز دارم، به آرامشی زاییده‌ی سرخوشی و بی‌خبری و اهمیت ندادنِ به هیچ چیز. نیاز دارم بدون هراس و اضطراب، حوالی خودم پیله‌ای بکشم و خودم را از جهان و اتفاقات آن دور کنم. بدون نگرانی، بدون کنترل، بدون دویدن و رسیدن و جنگیدن و هدف داشتن.
نیاز دارم اهمیت ندهم به هر دغدغه‌ و مشغولیتی که هست.
باید از دویدن و دقت کردن و بیش از اندازه حساس بودن دست بردارم، کنج خلوتی قرار بگیرم، تیشه‌ای بردارم و رسوب سنگینِ اینهمه اندوه را از پیکره‌ی روانم بتراشم و آرام‌تر شوم.
نیاز دارم خودم را بردارم ببرم جایی که به هیچ چیز فکر نکند.
من این مدت بیش از توانم به همه چیز فکر کردم و فراتر از آستانه‌ی تحملم دوام آوردم. نیاز دارم زخم‌های فراوان و بازِ روانم را مرهم بگذارم و شکستگی‌های عمیقِ وجودم را ترمیم کنم و با حال مساعدتری به پیکار با زندگی برگردم، به میدان اندوه‌ها و رنج‌ها و نگرانی‌های ناشی از زیستن و فهمیدن و تلاش برای انسان خوب‌تری بودن...

#نرگس_صرافیان_طوفان

#ستایش_قلب_سربی
#دلنوشته
#دلتنگی