نسیمِ  عشق  چون تازد   به  دنیای   پریشانی

نسیمِ  عشق  چون تازد   به  دنیای   پریشانی
زند  طومارِ  غم  بر هم  ، کند عالم گلستانی
زِخط بیرون کند آن تن که جُزمعشوثه پندارد
به هر در افکند بارش ، گلستان می کند آنی
کند  پیری  جوان  از دل  بهاران بر خزان آرد
شب ومعشوقه و عاشق ، کند برعشق قربانی
به هر بی بار بی میل و کشد در بند عاشق را
زلیخا  داند  و یوسف ، که از معشوقه زندانی
فروغ   جاودانی   را   دهد  بر دیده و بر دل
گلستان می کند آنگه ،  به آتش کرده مهمانی
نه پنداری بجان ماند نه گفتاری بجز این در
خدایش عشق و معشوقه ، به اذن نورِ ربانی