چقدر دوست دارم که بتونم به ثبات برسم. به یه شرایطی که بشه

چقدر دوست دارم که بتونم به ثبات برسم. به یه شرایطی که بشه بهش امید داشت و بشه واضح دیدش و بشه گفت «من اینم». یا سیاهِ سیاه. یا سفیدِ سفید. مهم هم نیست کدومشون باشه واقعا. از اینمهمه خاکستری بودن حالم داره به هم می‌خوره. دوست دارم هر چی هم بشه همونجوری که هستم بمونم‌. ثابت و بدون تغییر. به قول فروغ «می‌توان چون صفر، در تفریق و جمع و ضرب، حاصلی پیوسته یکسان داشت.» شاید صفر بودن، بهترین انتخابِ ممکن باشه.