یک جایی خفه می شوی و کم می آوری. تمام صبر کردن هایت، تمام

یک‌جایی خفه می‌شوی و کم‌ می‌آوری. تمام صبر کردن‌هایت، تمام کنار آمدن هایت و فرو خوردن خشم‌هایت، جایی، در نقطه ای موهوم تمام می‌شود. در آن نقطه، خسته و تمام شده می‌نشینی و مسیر پیموده را بهت زده نگاه میکنی. تمام زمین خوردن ها و تمام حرف‌شنیدن هارا به یاد‌ می‌آوری و می‌بینی چقدر برای خوش‌آمدِ دیگران گذشته ای و عبور کرده ای و چقدر پاهای‌ زخمی شده ات را با خود کشانده ای و اینجا، در همین نقطه سوالی در ذهنت چرخ می‌زند "که‌چه؟"
آن همه زبان به دهان گرفتن ها و لب دوختن ها نتیجه اش چه شد؟ پاسخ، یک «هیچ» بزرگ است. شاید همین جایی که زانو زده ای و زخم‌هایت را به‌تنهایی می‌بندی، شاید در همین نقطه که خود را در حضیضِ زندگی‌ت می‌بینی، شروع بزرگسالی‌ت باشد. شاید قرار است باز هم، از خاکستر خود زاده شوی.