از وقتى كه يادمه سرعت رو دوست داشتم.

از وقتى كه يادمه سرعت رو دوست داشتم.
شايد واسه همين بود كه ٩ ماهگى راه افتادم.
انگار يه چيزى مدام بهم ميگه: بدو! داره دير ميشه!
هنوز هم راه رفتنم همينه؛ رانندگى كردنم هم.
هميشه از چپ ترين لاين مى رونم.
حالا اين كه كجا مى خوام برم و چه موشكى رو بناست بفرستم هوا فرق نمى كنه.
مهم نفسِ اون سرعته. اين كه بايد رفت و بايد باعجله رفت.
اما زندگى يه وقتا يه چيزايى به آدم ياد ميده كه مجبور ميشى كمى فتيله ى خواسته هاى ريشه دار كودكى را بكشى پايين.
مثل اين كه يه وقتا ترافيكه؛ نميشه سرعت رفت.
يا يه وقتا دارى توى پياده روِ را قدم مى زنى و
مجبورى كه زيگ-زاگ برى و
به پشتِ سرى و پيشِ رويى ات راه بدى.
يا نه. اتوبانه. راه هم بازه. ماشين پشتى سپر به سپرت چسبونده و چراغ مى زنه كه به هر دليلى راه بگيره و بره.
يادمه قبلاً، اين جور موقع ها، پامو تا ته روى گاز فشار مى دادم و چپ ترين لاين رو ول نمى ﻛﺮﺩم.
حالا اما نه.
آروم، راهنماى راست رو مى زنم و ميگم:
- بفرما برو.
و توى دلم ميگم:
#رفتنى_رو_بايد_بذارى_بره
آره.
رفتنى بايد بره.
بايد بهش راه بدى.
اينطورى هم راحت ترى،
هم خطر كمترى تهديدت مى كنه.
#زندگى_خيلى_چيزا_به_آدم_ياد_ميده