بیزارم.

بیزارم.
بیزارم از رابطه هایی که با دروغ تموم میشه.
رابطه هایی که شهامت و صداقت کم داره.

تقریبا همه ی شروع ها زیباست.
یعنی باید یک نکته مثبت ، یه چیز قشنگ ، یک جاذبه ای در یکی باشه که ما به طرفش کشیده می شیم.
ولی
این به این معنی نیست که این رابطه تا ابد باید ادامه داشته باشه. به تدریج وقتی ما وارد مراحل دیگه ای میشیم ، وقتی به هم نزدیکتر می شیم، وقتی مشکلات جلوی راهِ ما سبز میشن، متوجه اختلافات می شیم.
گاها مسائلی که یکی از دو طرف نمیتونه با آنها کنار بیاد.

چرا
چرا
چرا نمیتونیم مثل دو تا آدم متمدن از هم جدا بشیم؟
چرا حتما باید دنبال بهانه باشیم؟
چرا باید دروغ بگیم؟
یکدیگر رو تحقیر کنیم ؟
حیثیت یکی رو به لجن بکشیم؟

چرا باید یک انسان رو ، که یک روز دوستش داشتیم ، که یک روز جز خوشبختیاش چیزی آرزو نمیکردیم ،
که یک روز فکر می کردیم بدون او زنده نمی مونیم ،
که بهش قول دادیم تا آخرین روز کنارش باشیم و وفادار باشیم و دوستش داشته باشیم ،
چرا باید قلبش بشکنیم.
چرا باید کاری کنیم که این موجود تا مدت ها نتونه به زندگی عادی اش برگرده ؟
چرا باید کاری کنیم که این شخص
از هر چه عشق ،
از هر چه که رنگ عاطفه داره دوری کنه؟
به همه آدم هایی که بهش نزدیک میشن مشکوک بشه ؟

قبول دارم ،
جدایی به هر شکلی سخته .
هم پذیرش آن سخته ، هم تحملش.
ولی
به هر چه که برای شما مقدسه قسمتون میدم ،
صداقت داشته باشید.

باور کنید سنگین تر از از جدایی ،
وحشت ناک تر از یک شکست عشقی ،
این است که کسی شعور ت رو زیر سوال ببره.
با هر چی آدم کنار بیاد ،
با اینکه یک احمق فرضش کردن نمیتونه کنار بیاد.


بیائید یاد بگیریم
رابطه ها رو زیبا خاتمه بدیم.
یاد بگیریم حرمت هم رو تا آخرین لحظه نگاه داریم.
فقط و فقط ،
یک لحظه خودتون رو جای اون طرف بگذارید ...

همین !



#نیکی_فیروزکوهی