یه چیایی فراموش نمیشن مثل خاطرات مثل حسرت ها مثل ادمایی

یه چیایی فراموش نمیشن! مثل خاطرات مثل حسرت ها مثل ادمایی که تنهامون می ذارن یا حتی پیشمون می مونن! همین فراموش نشدن ها گاهی گند می زنه به همه زندگی ما ادم ها...
مثل وقتی که نمی فهمیم زمان داره می گذره و ما موندیم و همون فراموش نشده هامون! مثل وقتی که دیر شده و تازه به خودمون اومدیم که باید یه تکونی به خودمون می دادیم تا زندگی رو بر وفق مرادمون پیش ببریم اما نتونستیم!
یه روز میون تموم خستگی هامون شاید یه وقت میون روزای هفتاد سالگی به خودمون میاییم و می بینیم که ای داد بر ما چقدر، ارزو های نداشته و بالطبع خوشی ها از دست داده داریم! می بینیم که چقدر حس خوب به خودمون بدهکاریم و بی خبریم!
یه روز میون قصه زندگی می فهمیم چقدر اشتباه کردیم! می فهمیم کجا ها رو می تونستی بهتر بازی کنیم و کجاها رو اصلا نباید بازی می کردیم! شاید هم میون همون روز ها فکر کنیم به روزهای از دست رفته... اون روزی که بفهمیم چقدر لبخند نزده داریم یه گوشه می شینیم به حساب کردن... فکر می کنی اون روز چندتا لبخند نزده داشته باشی؟ یکی؟ دوتا؟ بیایین رو راست باشیم اون روز هزارتا شایدم بیشتر لبخند نزده داریم!
تا حالا شده بری کنج اتاق بشینی زانوهات و بغل کنی و با خودت حساب و کتاب کنی؟!
میدونم که فکر کردی و توی اون لحظه مطمئنم به یاد تموم خنده های میون گریه هات یا حتی گریه های میون خنده هات افتادی و فهمیدی که بزرگ شدن ارزویی بوده که رسیدن بهش هیچ ذوقی نداره! چرا که از وقتی بزرگ شدیم منتظریم یه روز شاید میون هفتاد سالگی به خودمون بیاییم، یه روز که فکر می کنیم به ارزو های رنگی، لبخندا و حس های خوش از دست دادمون که میرن که توی قبرستون ذهنمون دفن کردیم! یه روز که جای حسرت های کوچیک حسرت های بزرگ نشستن بی اونکه ما بخواییم! یه روز که خیلی دیره... خیلی!