به غیر اشک که میراث خانه ی پدری ست

به غیر اشک که میراث خانه ی پدری ست
کدام آینه در کار و بار پرده دری ست

کدام دست به دست تو دست خواهد داد
مرا کدام زن از تو شکست خواهد داد

کی ازپیاله ی جامانده از سکوت پرم؟
کجای دیدنت انگشت هام را ببرم ؟

چطور بی لب تو میل شاه توت کنم؟
چگونه حرف تو باشد ولی سکوت کنم ؟

مرا بگیر از آغوش خانه ی پدری
مرا ببر به سفرهای دور دربدری

به بازوان ظریفت به موی تا کمرت
به حل شدن در آغوش گرچه مختصرت

به هست و نیستم از ساق و سینه و رانت
به مست کردنم از چیزهای پنهانت

که لب به لب به لب استکان ِ هم بزنیم
که شب نخوابی ِ تا صبح را قدم بزنیم

من از گریستنم توی خانه ی پدری
من از دو چشم ، دو تا پرده دار ِ پرده دری

من از ادامه ی جای لبت در آینه ام
من از نفس نفسِ هر شبت در آینه ام

من از سکوت غم انگیز خانه ام بی تو
من از گریستن ِعاشقانه ام بی تو

من از تو ، دوری ِ خودخواسته به دوستی ام
به عشق بازی ِآرام و زیر ِ پوستی ام

من از علاقه ی بیش از حدم به غم هایم
به هر کجا بروم های بی تو ، تنهایم ...

مرا بخواه و به این شهر خودفروش نده
به حرف های پس ِ پرده هات گوش نده

به من بچسب ، زمستان پیش ِ روی بدی ست
مرا بخواه که این دوست داشتن ابدی ست ...

وحیدنجفی