انقلاب که میشود مردم در خیابانها میرقصند

انقلاب که می‌شود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.
جنگ که تمام می‌شود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.
تیم ملی که به جام جهانی می‌رود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.مو
خاتمی که در انتخابات پیروز می‌شود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند. 
موسوی که در جنبش سبز کاندید می‌شود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.
روحانی که در انتخابات برنده می‌شود، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.
یک توافق سیاسی که صورت می‌گیرد، مردم در خیابان‌ها می‌رقصند.
آن هم در جامعه‌ای که:
کنسرت‌هایش به صورت زنجیره‌ای تعطیل می‌شود،
نشان دادن ساز در تلویزیونش حرام و ممنوع شده و می‌شود،
و مذهبی‌هایش، طرفداران موسیقی و رقاصی را شهوت‌ران می‌خوانند.
*
نتیجه اول آنکه:
در کشوری که کاباره و زندگی شبانه وجود نداشته باشد، مردمش به هر بهانه‌ای در خیابان‌ها می‌رقصند. 
غافل از آنکه سیاست به فکر، اندیشه و نقادی نیاز دارد، نه به رقص و رقاصی در خیابان‌ها.
همان طور که رقص و رقاصی هم به فضای مناسب، افراد مناسب و حال و هوای مناسب برای رقصیدن نیاز دارد، نه به تهدید مداوم، ارعاب امنیتی و فحاشی‌های مذهبی‌های ضد رقص، ضد موسیقی و ضد هنر.
نتیجه دوم آنکه:
جایی که باید برقصیم، می‌نشینیم و فکر می‌کنیم، و جایی که باید فکر کنیم، بلند می‌شویم و می‌رقصیم.
ملتی که درست نمی‌رقصد، درست هم فکر نمی‌کند.