کسی هم نیست بیاید و کنارم روی این نیمکت بنشیند

کسی هم نیست بیاید و کنارم روی این نیمکت، بنشیند..
دستانم را بگیرد و بگوید؛ غصه خوردن که ندارد، درست میشود..
اصلا خودمان درستش میکنیم..
نیازی هم به هیچکس نداریم..
بعد نگاهم را از گنجشک‌های نشسته روی درخت رو به رو بردارم و خیره شوم درچشمانش.‌.
پیشانی‌ام را به پیشانی‌اش بچسبانم و با حرارت لبانش، سردی تنهاییم را گرمِ بودنش کنم..